янăраш
1.
шуметь, поднимать шум
шкул картишĕнче ачасем янăрашаççĕ — на школьном дворе шумят дети
янăраш
2.
громко ругаться, браниться
вĕсем янăрашса илчĕç — они поругались
янăраштар
понуд. от янăраш
янкăш
разг.
1.
то же, что янăраш
янка
то же, что янăраш
янăраш
шуметь, поднимать шум, т. е. ругаться (с кем). Сред. Юм. Эпир паçăр иксĕмĕр ȏн пирки янăрашса илнĕ-чĕ-ха (поругались).
янтраш
то же, что янăраш__. Çĕнтерчĕ 29. Мĕн янтрашатăн эсĕ, атте!
кричать
несов. 1. (издавать крик) кăшкăр, çухăр, ĕрле, ахăр; кăшкăраш, çухăраш, ĕрлеш, ахăраш; 2. (громко говорить) кăшкăр, çухăр, янăра, кĕрле; кăшкăраш, çухăраш, янăраш, ĕрлеш; 3. кого (звать) кăшкăр, чĕн; 4. на кого (бранить) кăшкăр, кăшкăрса ятла; 5. о ком-чём, разг. (много говорить) шавла, кĕрле, калаç; об этом кричал весь город ун çинчен пĕтĕм хула шавларĕ.
шуметь
несов. 1. шавла, кашла, кĕрле, йăсла, сĕрле; лес шумит вăрман кашлать; ветер шумит çил шавлать; дети шумят ачасем йăслаççĕ; 2. разг. (браниться, скандалить) харкаш, кăшкăраш, янăраш; 3. разг. (много говорить) шавла, ытлашши калаç, кăшкăраш; 4. разг. (вызывать толки) калаçтар, шавлаттар; ◇ шумит в голове пуç кашлать; шумит в ушах у кого-л. хăлха янрать.
Çавăн пекех пăхăр:
янăралăх янăраманлăх янăрат янăраттар « янăраш » янăраштар янăрт Янăш яна яна тарай