алтарь
сущ.муж.
алтарь (чиркĕвĕн турăшсем хыçĕнчи çӳллĕрех пайĕ)
м. Алтарь; ◇ принести на алтарь отечества тăван çĕршыв ырăлăхĕшĕн пар.
чиркӳре священниксем тăракан çӳллĕ вырăн; парне вырăнĕ. Чиркӳре виçĕ пӳлĕм: пĕри алтарь, унта священниксем тăраççĕ, тепри вăта çĕрти пӳлĕм, унта ахаль çынсем тăраççĕ; чиркӳ алăкĕ патĕнчи пӳлĕме притвор теççĕ, унта тĕне кĕмен çынсем тăраççĕ. Алтарь тени чăвашла çӳлĕ вырăн тени пулать [О церкви 1894:7]; Чиркӳ ăшне виçĕ пӳлĕмлĕ тăваççĕ: пĕрне чиркӳ умĕ (притвор) теççĕ, тепĕрне чиркĕвĕн вăти çĕрĕ, виççĕмĕшне парне вырăнĕ (алтарь) теççĕ [Наставление 1896:162].
Çавăн пекех пăхăр:
алтан сухалĕ алтан чаканĕ алтан шăрчăкĕ алтар « алтарь » Алтати Алтатти Алтатье Алтатьтье Алтевен