краскă (краска, краскы̆), краска. Изамб. Т. Краскапа сăрла, красить. Сред. Юм. Краскăпа витнĕ. Покрыт краской.
сущ.жен.
1. сăрă; акварельные краски акварель сăрăсем; краска для волос çӳç сăрри; краска сошла сăрă хăйпăнса пĕтнĕ (сăрланă çĕртен)
2. (син. цвет) тĕс; весёлые краски весны çурхи савăнăçлă тĕссем
1. краска, сӑр; 2. тӗс.
ж. 1. сăрă, сăр; 2. обычно мн. краски (тон, цвет, колорит) тĕс, сăрă; яркие краски пейзажа пейзажăн ялтăркка тĕсĕсем; 3. обычно мн. краски перен. (выразительные средства) илемлетекен майсем; рассказать в ярких красках илемлетсе каласа пар; в чёрных красках илемсĕрлетсе, хурласа; 4. (румянец) хĕрелни, писев, тĕс; краска стыда намăсланса хĕрелни; ◇ краска бросается в лицо пите хĕрлĕ тапса тухать; сгустить краски ӳстерсе (е хушса) кала; вогнать в краску пите хĕрет.
Çавăн пекех пăхăр:
краситель красить краситься краскă « краска » краслă красная красная стена краснеть красноармеец