1.
оселок, брусок
пĕлевпе çĕçĕ хăйра — точить нож на оселке
2. перен.
закал, непропеченное место
пĕлев тĕплĕ çăкăр — хлеб с закалом
оселок, брусок. Хурамал. Çĕççе пĕлевпе хăйраççĕ (пĕлев — çемçе чул). || Дерево (может быть, дуб), оставшееся в земле и со временем отвердевшее. Употребляется для точки ножей и пр. вместо смолянки и т. д. Ст. Чек. || В перен. смысле: закал. Пухтел. Пĕлев тĕплĕ çăкăр, хлеб с закалом. См. пăтрак.
«оселок», «брусок (точильный)»; Замахш. билӳ, уйг. биләй, азерб. бӳлӧв, туркм. билев уст., кирг. бӳлӧӧ, чаг. билев, тур. балеги ташы, карач. блею, башк., тат. беләӳ, алт. В пӳлӳ, пӳлгӳ, хак. пилӧ «оселок», «брусок»; ср. монг. билӳӳ, бур.-монг. (Подгорбунский) бэлӳ, балӳхэй «оселок». Происходят от глаголов биле (тур., кумык., карач.), били (уйг.), пиле (алт. И) «точить».
Çавăн пекех пăхăр:
пĕлĕшӳ пĕле-тăра пĕле-тăркачă пĕле-тăруçăм « пĕлев » пĕлевлĕ пĕлекен пĕлем пĕлеме Пĕлемччĕ