Шырав: сăнă

Чăвашла-вырăсла словарь (1982)

1.
копье, пика
касак сăнни — казачья пика

2. спорт.
копье
сăнă ывăтакан — копьеметатель

3.
жало
çĕлен сăнни — змеиное жало
сатира сăнни — перен. жало сатиры
вĕлле хурчĕ сăннине лартрĕ — пчела оставила жало

4. уст.
посох

Чăвашла-вырăсла словарь (1919)

жало; копье; çĕлен сăнни – жало змеи (çĕлен сăхать – змея жалит); сăнапа чикнĕ – ударил копьем.

167 стр.

Чăваш сăмахĕсен кĕнеки

(сы̆ны̆, сŏнŏ), копье. N. Мана, хама нумай пĕлтернипе мухтанасран, хама пысăка хурасран хурлăх кăтартма ӳтĕм валли сăнă шуйттан ангĕлне панă. || Штык. N. Сăнă, штык (салтак пăшал çумĕнчи). || Палка с железным наконечником (берут в дорогу, чтобы защищаться, напр., от собак). СТИК. Сăнă — 1) пика; 2) çула çӳремелли тимĕр вĕçлĕ патак.

Чӑваш чӗлхин этимологи словарĕ (1964)

1. «копьё», «пика»; 2. «жало»; др. тюрк. (орх.-енис.) сӳнӳг, Замахш., чаг. cӳнгӳ, АФТ сӳнӳ, туркм., казах. сӳнги, йог. суьнъги, кумык, сюнгю, тат. сӧнге, башк. hoнгo, якут. ӳнӳ «копьё»; тур., карач. сӳнгӳ «штык»; азерб. санчаг «булавка». Происходит от глагола: ср. др. тюрк. cанч «втыкать», «вонзать», «пронзать», «колоть»; см. сунчăка, __сенĕк__; чув. -ă в отглагольных именах соответствует тюрк. -гӳ (О. Ргtsak. Die Herkunft des tschuwaschischen Futurums. Wiener Zeitschrift für die kunde des Morgenlandes 56 Bd., 1960, S. 144—146).

Çавăн пекех пăхăр:

сăн-пуç сăн-сăпат сăн-сăпатсăр сăн-сапат « сăнă » сăнă хӳреллĕ скат сăнăлă сăнăла сăна сăнав