местоим.муж.; своё сред.; своя жен.; множ. свои
хамăн (манăн), хăвăн (санăн), хăйĕн (унăн); хамăрăн (пирĕн), хăвăрăн (сирĕн), хăйсен (вĕсен); это у меня своя книга ку ман хамăн кĕнеке
1. хамӑн, хӑвӑн, хӑйӗн, хамӑрӑн, хӑвӑрӑн, хӑйсен; свой дом хамӑн ҫурт; выскажи свои соображения хӑвӑн шухӑшна каласа пар; 2. хӑйӗн, хӑйне евӗрлӗ; в музыке чувашей своя прелесть чӑваш музыкинче хӑйне евӗрлӗ илем.
мест. притяж. 1. хам(ăн), хăв(ăн), хăй(ĕн), хамăр(ăн), хăвăр(ăн), хăй(сен); встать со своего места вырăнунтан тăр; 2. хăйĕн, хăйне евĕрлĕ; в этом есть своя прелесть унăн хăйне евĕр илем пур; 3. в знач. сущ. своё с. хамăнни, хăвăнни, хăйĕнни; он делает свое вăл хăйĕннех тăвать; своего никому не отдам эпĕ хамăнне никама та памастăп; ◇ быть не в своём уме см. ум; в своё время хăй вăхăтĕнче; в своём роде хăйне евĕр (е май); идти своей дорогой хăвăн çулупах кай, ху пĕлнĕ пек ту; настоять на своём хăвăн шухăшу (е сăмаху) çинчех тăр; не своим голосом см. голос; по-своему 1) хам (ху, хăй) пек; жить по-своему ху пурăнас тенĕ пек пурăн; 2) хама (хăвна, хăйне) май (е евĕр); любить по своему хăвна евĕр юрат; 3) прост. хамăранни (хăвăрăнни, хăйсенни) пек, хамăрла (хăвăрла, хăйсемле); говорить по-своему хамăр чĕлхепе калаç; называть вещи своими именами сăмаха тӳррĕн кала; сам не свой см. сам.
Çавăн пекех пăхăр:
своекорыстный своенравный своеобразие своеобразный « свой » свойственник свойство свол свонок свора