1. прил., свято нареч. таса, сăваплă, пархатарлă; святая обязанность пархатарлă тивĕç
2. сущ. святой муж. çветтуй (христиан тĕнĕшĕн нумай вăй хунă çын)
прил. 1. рел. таса, сăваплă; 2. в знач. сущ. святой м., святая ж. святой; 3. перен. таса, паха, хаклă; святая обязанность таса тивĕç.
1. чыслă, хисеплĕ, пархатарлă; святая обязанность пархатарлă тивĕç 2. таса, сăваплă (тĕн пĕлтерешĕпе); святой дух таса сывлăш; святая Троица таса Троица; святые места христиан христиансен сăваплă вырăнĕсем; святое семейство сăваплă кил-йыш (христиансем Иисус Христос çуралса ӳснĕ çемьене, вăл шутра Таса хĕре Марияна тата унăн мăшăрне Иосифа çапла калаççĕ) 2. çветтуй (тĕншĕн нумай вăй хунăшăн христиансем хисеплесе уякан çынсем, сăм., Александр Невский, Сергей Радонежский, Федор Ушаков адмирал)
йăвашланса Турă кăмăлне тупса илнĕ Турра юраллă çынсем. Св. – святтой – йивашланза Тор’ кумульнэ топса ильне, Торра йоралла синзэм [Сöлдалык 1873:5]; Эй эрех ĕçекен çын арăмĕ! Эсĕ те упăшкушăн пĕр чарăнмасăр Турă Амăшне кĕл ту, Турра юрăхлă пулса ирттернĕ çынсене те (святойсене) кĕл ту <…> [Добродетельные 1910:21].
Çавăн пекех пăхăр:
святейшество святилище святитель святить « святой » святость святцы священник священнодействие священный