Шырав: ухă

Чăвашла-вырăсла словарь (1982)

1.
лук
ухă йĕппи — стрела
ухă кантри — тетива лука
ухă пĕкечи — дуга лука
ухăпа пер — стрелять из лука
ухăпа перекен — лучник

2.
стрела
ухă йĕнни — колчан
ухă такмакĕ — колчан
ухă яр — пускать стрелу
ухă пер — пускать стрелу
ухă ывăт — пускать стрелу

Чăваш сăмахĕсен кĕнеки

охă, стрела. Нюш-к. Ĕлĕк мукаçсене ухăпа тытнă тет; мукаç ухăран хăраса ан тартăр, тесе, ухă вĕçне тĕк хурса пенĕ, тет. Б. Олг. Поттом хĕрĕ охăпала перет куакарчана, куакарчан ӳкет çĕре. IЬ. Тата солахай енне çакат охă такмакĕ. Псалт. 17,_55. Хулăмсене пăхăр ухă пек турĕ. N. Хăш чухне тата ухă пек каятăп; мана хытă пыракан лаша çинче те çитсе тытас çук. Абыз. Аслă хĕр тухнă та: атте, пирĕн пӳрт çине ухă вĕççе килчĕ, тенĕ. Ашшĕ каланă: хăта килекен, ухă килсе ӳксен. Здесь указание на какой-то древний обычай. (Сказка). Ч. П. Ухă вĕçĕ ӳкрĕ улăха. Альш. † Ай-хай, çамрăк пуççăм, ухă пек пӳçĕм, кам телейне пăхса ӳсет-ши? IЬ. Манăн ухă ывăтассăм килет-çке; ывăтсассăн, илессĕм килет-çке. || В позднейшее время словом ухă стали называть лук, а стрелу — çĕмĕрен, ухă йĕппи, ухă пулькки. См. укçу. Псалт. 7,₁₃. Тӳрленменнисемшĕн турă хăйĕн хĕçне çивĕчĕлетсе, уххине хытарса, тĕллесех тăрать: вĕсем валли вĕлерекен япаласем хатĕрлет, çĕмĕренĕсене çунтаракан тăвать. А. П. Прокоп. † Уххăна ывăтсан, çӳле ан ывăт, ухă пульккисене çухатăн. || Назв. растения.

Чӑваш чӗлхин этимологи словарĕ (1964)

«лук (оружие)»; ухă йĕппи «стрела»; тат., башк. ук «стрела»; ук кереше «тетива лука»; др. тюрк.. Зол. бл., уйг., кирг., казах., к. калп., йог., ойр., тур., туркм. ок «стрела» (позднее «пуля»); МК ок «лук», стрела»; АФТ ук, ох, узб. ук, азерб., якут., ох, хак. ух «стрела»; уйг. Син. охйа «стрела oт лука» (ох «лук», йа «стрела?); уйг. окия, я, к. калп. ок-жай, азерб., тур., туркм. йай, кирг. жаа, хак. охчаа «лук»; тат жея «лук» (йай, жаа, жея букв. «дуга»); ср. укçу.

Çавăн пекех пăхăр:

утюглан утюглаттар утюжить ух « ухă » ухă-çĕмрен ухăла ухăн ухăр ухăт