1.
подражание сильному стуку, грохоту, громыханию
хăмасем шăлтăр-шалтăр ишĕлсе анчĕç — с грохотом обрушились доски
витресемпе шăлтăр-шалтăр ту — греметь ведрами
2. разг.
необдуманно, опрометчиво
вăл шăлтăр-шалтăр пуплемест — он не говорит не подумав
подр. сильному, громкому стуку. Сред. Юм. Шăлтăр-шалтăр, стук от деревянных чашек, ложек и т. д. Шорк. Пĕр урапа йывăç чашкă шăлтăр-шалтăр тăкса ячĕ. Утăм. Шăлтăр-шалтăр! кĕмсĕр-кĕмсĕр! сĕтелли тӳнчĕ. || Ск. и. пред. чув. 71. Нарспи икĕ витрипе шăлтăр-шалтăр килет-çке. ГТТ. Шăлтăр-шалтăр (рубка леса). Толст. Çӳлте ман пуç тĕлĕнчех темĕскер шăлтăр-шалтăр-р-р!.. тутарса кайрĕ. Чем люди живы. Алăк хăлăпĕ шăлтăр-шалтăр тунă. || Подр. падению досок. КС. Пӳртӳм хăмисем шăлтăр-шалтăр туса ишĕрĕлсе анчĕçĕ. || Альш. Ытти пекех типшĕм те хыткан кăна питлĕ, çинçе шăлтăр-шалтăр шăм-шаклă çынсемех. Ib. Шăлтăр-шалтăрах калаçмас (не говорит необдумаино).
Çавăн пекех пăхăр:
шăлт-шолт шăлтăр шăлтăр-малтăр шăлтăр-шăлтăр « шăлтăр-шалтăр » шăлтăр-шолтăр шăлтăрка шăлтăрка корăк шăлтăркан Шăлтăрки