(адалы̆х), а v. Turc. — аталык. Hoc nomine ii, qui nuptiarum sollemnia celebrant, eum appellant, qui advehit sponsam. Idem a ceteris хăйматлăх ашшĕ appellatur. Ст. Чек. Туй çыннисем, аталăх тесе, хĕр лартса тавăрăнакана калаççĕ. Ыттисем вăсене хăйматлăх ашшĕпе амăшĕ теççĕ. Поезжане называют аталăх того человека, который привозит невесту. Прочие называют его хăйматлăх ашшĕ, а жену его хăйматлăх амăшĕ. N. Аталăх — должность посаженного отца. Унтан туй пуçлăхпе арăмĕ, аталăхпе арăмĕ пӳрте кĕреççĕ. Аталăх вăл — нареченные родные... молодой, вместо родных родителей. Она (?) нарекает родителями аталăх и его жену. Аталăх тени хĕре илсе антарать те, хăйсен килне кӳммисене лартать те, илсе каяççĕ килне. Аталăхне ĕмĕрех атте-анне теççĕ çак каччăпа хĕр.
Çавăн пекех пăхăр:
атакăла атака атаклан атаковать « аталăх » аталан аталантар аталану аталанусăр аталанусăр тапхăр