(вэ̆ргэ̆с’), Вĕркĕч (вэ̆рг’э̆ч’), propr. flabellum, a v. вĕр, flare; ita appellatur in кĕрпе арманĕ instrumentum quoddam versatile, cuius celerrima versatione aёris motus efficitur, quo frumenti grana a paleis, furfuribus pulvtre aliisque sprdibus purgantur. А. Турх. Йĕке çинче вĕркĕç, шалта унта çавăрăнакан çунат пур, çавна вĕркĕç теççĕ. На веретене — вейка; внутри там есть вращающиеся крылья, это называют вейкой. Ib. Вĕркĕç параппан ăшĕнче çавăрнать ул.
(вэ̆ргэ̆с'), назв. неизв. птицы. Образцы 107. Вĕркĕç вĕççе пырать-çке, çуначĕ çĕре тивет-çке; Киштексенĕн вĕçкĕнĕн (у кищаковского бахвала) пуçĕ маччана тивет-çке (т. е. он слишком задирает нос).
то же, что вĕркĕч.
Çавăн пекех пăхăр:
вĕрилет вĕрилеттер вĕрилла вĕрилле « Вĕркĕç » вĕркĕçĕ вĕркĕлтет вĕркĕн вĕркĕнтер вĕркĕч