узда, уздечка
сӳс йĕвен — веревочная узда
чĕн йĕвен — узда из сыромятной кожи
йĕвен антăрлăхĕ — подгубник узды
йĕвен сăмсалăхĕ — нагубник узды
лашана йĕвентен тытса тăр — держать лошадь под уздцы
узда
епĕ йĕвен сутăн илтĕм — я купил узду
(jэ̆вэн’), узда. N. Эпĕ лашасен тăллине вĕçерсе, йĕвен тăхăнтарса, утланса лартăм та, киле кайрăм. Снявши путы с лошадей, я надел на них узду, сел верхом и поехал домой. N. Лаша пуçĕнче йĕвенни те пур, тет (лошадь была с уздой). Ч. П. Кам йĕвенлĕ çынсем тытăçĕ (лошадь). Т. М. Матв. Арсăр арăм — йĕвенсĕр ут пек вăл. Жена без мужа, что лошадь без узды. Ib. Пӳрт тăррине йĕс йĕвен ывăтрăм. (Аслати кĕперри). На крышу дома я кинул медную узду. (Радуга) Ч. П. Йĕвенлĕ ут. Ib. Йĕвен яв. Ib. Чĕн йĕвен.
йөгән
«узда», «уздечка»; АФТ, башк. йӳгән, Замахш., кумык, йӳген, уйг. Син. йӳ(р)ген и йӳген, азерб. йӳйэн, узб. юган, ног. ювен, тат. йӧгэн, уйг. жӳгэн, кирг. жӳгӧн к. калп. жуен, казах. карач. жӳген, туркм. уян, алт. В ӳген, ойр. ӳйген, тув., хак. чӳген «узда».
Çавăн пекех пăхăр:
йĕçĕм-çырли Йĕçтирек йĕвĕрлĕ йĕвĕрлĕ-шевĕрлĕ « йĕвен » йĕвен аври йĕвен антăрлăхĕ йĕвен пушкарĕ йĕвен сăмсалăхĕ йĕвен шапи