то же, что кĕлмĕç
нищий, попрошайка
(кэ̆л'э̆мз'э̆), то же, что кĕлĕмĕç. Н. Седяк, Ст. Чек. Чист. Кĕлĕмçĕ, бедный человек («походит на клянчу»). Чăв. й. пур. 23. Вăл Ваçилее çулăхакан çынсем пурте кĕлĕмçе ернĕ вара (обнищали). Ib. 16. Çапла туса вара вăл кăлава пĕтĕмпе кĕлĕмçе юлнă (стал нищим). Хорачка. Кĕлĕмçĕ çăкăр чĕнсе çӳрет (просит). || Брань. СТИК. Эй, кĕлĕмçĕ! N. Çав пуян кĕлĕмçинчен мĕскер шыратăн! (у богатого, скупого и ханжи).
, кĕлĕмĕç «нищий», «попрошайка»; хак. киленчик и тиленчик, кряш. О (тат.) келянче, тефс. XIV—XV вв., уйг., чаг. тиләнчи, Замахш., кирг., алт. В тиленчи, ойр. тилинчи, казах., к. калп. тиленши, башк. теләнсе, тат. теләнче, азерб. диләнчи, тув. диленчи, тур. диленд’ж’и «нищий», «попрошайка». Образовались от кĕлен, тилен, кĕле, тиле. Русские слова клянчить, клянча, вероятно, обязаны своим происхождением чувашскому и татарскому языкам (?).
Çавăн пекех пăхăр:
кĕлĕлĕ çĕр кĕлĕлĕ-хутăшлă кĕлĕлĕх кĕлĕм « кĕлĕмçĕ » кĕлĕмĕç кĕлĕмĕчĕ кĕлĕнче Кĕлĕсе пăхса çӳрекен кĕлĕшлен