хура кара — слепота
син.: карăк
пазник
84 стр.
(кара), назв. болезни глаза, когда он покрывается синим налетом. N. Куçа кăвак кара карса илнĕ (болезнь глаза когда глаз покрывается синим налетом).
(кара), вспыльчивый. СПВВ. МС. Ку ача пит кара, çиллеç, пит час çилленсе каять.
(кара), большое долого. Шувалов. Щ. С. Кара — одноручный маленький инструмент (тесличка) для выделки деревянной посуды.
(кар+а, а аф. дат. п.) на вытяжку. Ст. Чек. Пусса пĕтерсен, кара яраççĕ – яракан лаçă, е кĕлет пуçне, кашта вĕçсем тухса тăракан çĕрте, тăлана сарса çакаççĕ те, вĕçĕпе вĕçне çĕлеççĕ; çапла тăхăнтартсан, аяла йывăр япала хураççĕ: вара тăла (ăна тăсма, якатма кара яраççĕ) якалса тăсăлат. См. кар.
от тат. кара, черный; отсюда: кара-имĕш.
(кары̆), большое долото. М. Ăнтавăш. В. Олг. Карă — полукруглая стамеска. Начерт. 100. Карă — пазник. СПВВ. НН. Карă — урапа кӳпчек çавракан çĕçĕ. СПВВ. Карă, кар — плотничий инструмент. Чертаг. Карă; чĕрес ăш(ĕ)сем-мĕнсем кăларатпăр онпала (бывает и маленький). Мыслец. Карă — полукруглое долото. См. кар.
(кар’а), то же, что кайра. N. Кара пыраççĕ. Идут позади. Якейк. Вăлсам пиртен карарахра тăчĕç те: ним те кормарăмăр, теç. Ib. Карарахран (несколько позади) отса, макăрса пынă.
айӑплани, тавӑрни, тавӑру, асап кӑтартни.
ж. айăпшăн тавăрни, хаяррăн айăплани.
Çавăн пекех пăхăр:
карçлат карçынка карĕ карĕш кĕпçи « кара » кара-çăвар кара-çăварлă кара-имĕш кара-тăран шăналăк Кара-чора пристăнĕ