мочала (В. Олг. моџала, Пшкрт: мочала), мочало; мочалка. Янтик. Пĕр хĕр патне пĕр ача хăтана ярать; хĕрĕ те, хĕр ашшĕ-амăшĕ те ачине килĕштереççĕ, ăна парасшăн, анчах темле хулăн укçи çинче килĕшеймеççĕ. Çав ача, ку хĕре пăрахса, урăххи патне хăтана яра пуçласăн, малтанхи хĕр: каллах ман пата килтĕр, тесе, чашăка тирĕк мучали хурса, ӳпĕнтерсе хурать, теççĕ. Вара чăнах та каллах ун патнех пырать, теççĕ. Собр. Хуч, хучала, хучала, хучала ху(ш)ши мучала. (Купăста пуç). || Ст. Чек. Эй мучала ал-ура! çавна та тăваймастăн! Пĕр-пĕр ĕçе начар, вăйсăр ĕçлесен калаççĕ [япалана пушă (слабко) çыхсан, хытă çыхнине салтаймасассăн; о слабосильном]. || Фамильное прозвище в д. Анат-к., Алик. р.: Мочала.
Çавăн пекех пăхăр:
Мухтяр мучавăр мучавар Мучаваш « мучала » мучала нишĕ мучалалан мучалан мучар мучах