1.
бандит, разбойник, вор
бандитский, разбойничий, воровской
хĕçпăшаллă хурах — вооруженный бандит
хурах ушкăнĕ — бандитская шайка
хурах пус — разбойничать
Хурах пусси хӳме юлать, пушар пулсан ним те юлмасть. — посл. Вор ворует — стены оставляет, а огонь все истребляет.
II. межд.
караул
хурах, çаратаççĕ! — караул, грабят!
хурах кăшкăр — кричать караул
караул. Шибач. Хорах! Караул! ЧС. Çынĕсенĕн те (которых бьют) хытă ыратать темĕскер те: хурах! тесе кăшкăраççĕ. Сред. Юм. Ачина амма пăхмас-ши çав, пĕрмай хôрах çôхăрнă пик çôхрать ачи. Капк. „Хурах, вĕлереç-çĕ!“ — тесе кăшкăрса янă лешĕ. N. Тарăн çырмаран хурах сасси илтĕнсе кайрĕ. Сред. Юм. Тем пôлнă ôна, хôрах çохăрнă пикех çôхрать хăй çав паян (очень кричит). Ib. Хорах çôхрать = кравăл çôхрать, караул кричит. N. Хурах çухăр, кричать: „караул! разбойники!“
вор, разбойник, бандит. Кр.-Чет. Пирĕн вăрра хурах теççĕ.
«разбойник», «бандит», «грабитель»; МК карак, чаг., уйг. каракчи, узб. карокчи, кирг., алт. В каракчы, казах., к. калп. каракшы, туркм. гаракшы «разбойник»; чаг. карак «разбой»; «грабёж»; тат., башк. карак «вор»; др. уйг. карак «наблюдение»; ср. монг. хураагч (у Бурдукова гураагчи) «собиратель»; хураагч «взимать», «взыскивать»; «отбирать», «конфисковать».
Çавăн пекех пăхăр:
хурат хураттар хуратул Хуратумри « хурах » хурах пус хурахла хурахлат хурахлаттар хураш