(л’эш), с афф. З л. лешĕ (л’эжэ̆), тот. Альш. Леш ешĕл хăмăшĕ çуллен кӳл варринерех куçат (в заростающем озере). Этем йăхĕ еп. пуç. кай. 72. Анчах вĕсем лешсенчен йăлтах урăхла. Ой-к. Иван татах хĕçе туса пĕтерсен (сделали), тула выляма тухрĕ те, татах хĕçне утрĕ те, кăкăр шăмми çине тăрăнса ларчĕ (воткнулась), тет. Вăл вара лешин пек саланса каймарĕ (сабля не разбилась так, как та, прежняя), тет. Ск. и пред. 16. Чĕнсе килчĕç çав çынсем юмăç-тухатмăшсене. Пур таврари ялсенчен пуçтарăнчĕç лешĕсем. Н. Шихаб. Лешĕсем япалисене илеççĕ те, улталаса: çапла тумалла, капла тумалла, тесе, вĕрентсе яраççĕ. || То же, что шуйттан. Этим же сл. иногда вообше обозн. предметы, настоящее назв. которых нежелательно или непристойно. || Черти. Сред. Юм. Мана, çавра çил пôлса, лешсĕм çакăнта ипсе килчĕç. Ib. Лешсĕм (или: леш) ôлгатарса кайнă. 1. Злые духи испортили человека (ôхмаха ертнĕ). 2. Сменили те (известные люди). Ib. Тăр-кăнтăрла, çĕрле лешсĕм çӳреççĕ, тет. По ночам и в самый полдень ходит нечистая сила. (Нар. поверье).
Çавăн пекех пăхăр:
лечиться лечке лечрешке лечь « леш » леш çĕр леш тĕнче Леш-кас-Муçăрма леш-килӳçĕн Леш-уй